Ik heb al eens verhaald van de Brabanders die toch andere leefgewoonten hebben dan wij Zeelanders. Het zit zo, We (Jan en Kees) deden mee aan het Kersttoernooi van TCO in Ossendrecht. Het was een dubbeltoernooi en we waren benieuwd hoe dat zou gaan. Om acht uur zou het toernooi beginnen dus de mannen waren al vroeg op pad om niet te laat te zijn.
Jan wist gelukkig goed de weg zodat we om kwart voor acht arriveerden bij de prachtige sporthal van TCO. We spoedden ons naar binnen in de hoop dat er nog een tafel vrij zou zijn om warm te spelen. Na ons verkleedt te hebben gingen we de zaal in en zagen tot onze verwondering dat er nog plaats genoeg was. Er stonden wel 12 tafels maar op slechts 2 waren er aan het spelen. We keken nog eens op ons horloge. Zouden we een uur te vroeg zijn? Maar nee, de tijd klopte. Het was inmiddels acht uur geworden en nog steeds maakten er weinig mensen aanstalten om te gaan beginnen. Degenen die aan de gang waren, waren hoofdzakelijk Zeelanders van de ëoverkantí en wij. We begrepen er niets van. Zou er een verrassing komen of zo iets? Eindelijk, om half negen was de zaal iets voller en begon zowaar het toernooi. Van te voren werd gezegd dat de prijsuitreiking om ongeveer twaalf uur zou zijn. Dat vonden we niet zo gek, na de trage start. Alle teams waren ingedeeld in poules van 5 zodat we eerst 4 wedstrijden zouden spelen en vervolgens door zouden gaan naar de volgende ronde..... Dachten we, in onze naiviteit. Wat was het geval? Als de poulewedstrijden gespeeld waren, was het feest over. Dat kwam dus neer op slechts 4 partijtjes per team. Van geen wonder dat het niet zo snel begon. De goegemeente zat dus meer in de kantine te hijsen dan dat ze in de zaal aanwezig was. Na een uur toen we al twee keer gespeeld hadden, (overigens ook hadden gewonnen) werd verteld dat we een half uur voor lagen op het schema. We kregen er langzamerhand een punthoofd van. Uit arren moede gingen we ook maar iets drinken. In de bomvolle en uitbundige kantine was het een dolle boel. Iedereen zat te slempen en te eten. (er waren gratis bitterballen en andere hapjes) Na weer ongeveer een uur gingen we maar eens aan onze tegenstanders vragen of we nu of morgenochtend zouden spelen. En zowaar, ze waren bereid om mee te gaan naar het strijdperk. Half zat traden ze aan en omdat ze op het laatst weer een beetje nuchter werden en eigenlijk veel beter waren dan wij, wonnen ze nog ook in drie games. Wat een armoede! Toen we daarop, na weer lange tijd onze laatste tegenstanders, mensen van de ëoverkantí, bezig zagen met inspelen, gingen we er maar naar toe en besloten we met zín allen dat we gewoon onze partij maar zouden afwerken. Het bleek dat de winnaar van ons tevens kampioen zou zijn. Het was zelfs zo dat, als wij in drie games zouden verliezen nog tweede konden eindigen in onze poule. De eerste game konden we inderdaad net winnen maar de tweede en de derde gingen helaas verloren. Eindelijk hadden we een normaal potje gespeeld. Nou ja, tweede is ook mooi. Inderdaad was het inmiddels twaalf uur geworden zodat alles en iedereen wederom kantinewaarts trok om de inwendige mens (nog meer) te versterken. Eerst werden de loten getrokken die gedurende het toernooi verkocht waren. Dat duurde ook al ellendig lang. Ze werden getrokken door een echte Kerstman in vol ornaat, die erbij stond of hij ieder moment in elkaar kon zakken van de warmte. Wat wil je met een kegel in en punt op je hoofd. Gelukkig hadden wij er geen gekocht, we zouden natuurlijk toch niks gewonnen hebben. Na nog wat heen en weer gepraat door een persoon met maar een paar tanden in zijn gezicht, werden dan eindelijk de prijzen uitgereikt. Tot onze stomme verbazing was er toen nog maar ÈÈn prijs per poule zodat we nog voor niks hadden gewacht ook. In ëopperbesteí stemming verlieten we het pand om ongeveer n uur ís-nachts. Nou ja, we waren ëinwendigí niets te kort gekomen zullen we maar denken. Ik weet niet helemaal zeker of we volgend jaar weer deze kant op komen. Tja, we moeten toch wennen aan die Brabanders.